Lake Baikal & Irkoetsk

In de ochtend gearriveerd in Irkoetsk. Wederom een grote stad in Siberië. Nadat we onze spullen weer verzameld hadden, verlieten we de trein. Op het platform stond deze keer echter nog niemand ons op te wachten, waardoor we na een paar minuten zelf maar richting het station zijn gelopen. Al doende kwam de honcho ons tegemoet die aangaf dat hij van “Vodkatrain” was. Hij had ons vast al herkend aan de backpacks. Vergeleken met de andere honcho’s had “Simon” een wat minder Russische naam. Ook was hij een stuk jonger, 21 jaar.

Hij nam ons zoals gewoonlijk mee naar een taxibusje wat ons in ca. anderhalf uur naar “Listvyanka” bracht. Dit is een klein dorpje wat direct aan “Lake Baikal” ligt.

Lake Baikal is het grootste en diepste meer (zoetwater) ter wereld. Met een oppervlakte wat 2 x zo groot is als Nederland, is het erg snel te spotten op de kaart. Als je Boven Mongolië naar Rusland kijkt, zie je een grote en blauwe gebogen plek.

Uiteraard bracht de taxi ons eerst naar onze verblijfplaats wat deze keer geen hostel was, maar een guesthouse. Een mooie houten chalet/blokhut wat gerund werd door een wat oudere Russische vrouw genaamd Tatiana. In het begin een beetje nors, maar uiteindelijk erg vriendelijk.

Nadat we onze spullen gedropt hadden in de toegewezen kamer (lucky us, wij kregen de kamer met zicht op Lake Baikal) liepen we naar beneden, om in het dorp te gaan ontbijten/lunchen. Simon nam ons mee naar een hotel/restaurant wat veel te luxe voor ons was, met gouden kandelaren/kroonluchters, marmeren pilaren en nog veel meer dure dingen. Waarschijnlijk krijgen de honcho’s alles vergoed wat ze uitgeven met de reizigers, maar we hebben wel even aangegeven dat het voor ons een budget reis blijft en geen all-inclusive trip. Het duurde even voordat hij begreep dat we er niet waren om onze portemonnee op z’n kop te houden maar uiteindelijk snapte hij het wel. Al om al hebben we er toch gegeten omdat andere plekken gesloten waren of te ver weg waren voor de honger die we hadden.

Hij raadde ons aan om het typische gerecht van Rusland en Mongolië te proberen wat ook nog redelijk goedkoop bleek te zijn: “Dumplings”. Een soort deeghompjes gevuld met vlees, wat geserveerd wordt met roomsaus. Heerlijk!

Direct erna zijn we doorgelopen naar het water waar hij wat leuke feitjes over het meer verteld heeft. Vervolgens hebben we een wandeling gemaakt van ruim 5 km richting een observatiepunt boven op de berg. Onderweg zijn we nog bij iemand langs gegaan die een Siberische bruine beer in zijn achtertuin heeft. Voor een paar cent mochten we hem achter een metalen hek van dichtbij bekijken. Hij heeft de beer tijdens een bosbrand als jong gered en opgenomen.

De laatste km omhoog was hilarisch omdat het bergpad vol met sneeuw en ijs lag. Iedereen gleed steeds weg en vooral het Australische stel had er moeite mee omdat ze niet de juiste schoenen hadden voor deze ondergrond. En laat ik nou net de persoon zijn die zijn energie haalt uit leedvermaak. Seconde na seconde gingen ze onderuit. Je kon me opvegen haha :)

Eenmaal bovenaan gekomen hadden we vanaf het observatiepunt een grandioos uitzicht over het meer. Ik zeg meer omdat het een meer is, maar als je er gedropt zou worden zou je zeggen dat je voor de oceaan staat te kijken. Het is immens groot en je kunt de andere kant nog niet misschien zien. Na wat leuke groepsfoto’s en geschiedenis zijn we weer terug gelopen naar het guesthouse. Na een eenvoudig maar prima te eten avondmaal van Tatiana, zijn we richting onze kamer gegaan. We waren allemaal redelijk moe, waardoor we de avond kort gehouden hebben.

De volgende ochtend hadden we na het ontbijt de eerste uren voor onszelf genomen om lekker op ons eigen de andere kant van het dorp te verkennen. Jeroen en ik zijn via het strand wat smalle paadjes gaan verkennen die via de kliffen de bergen omhoog gingen. Wederom kwamen we op punten met een geweldig uitzicht. En uiteraard moesten we even op wat mooie randjes gaan staan voor de foto, sorry mam :)

Op de plaatselijke markt hebben we nog wat gerookte “Omul” (vis uit Lake Baikal) gegeten en wat warme rijst met vlees. Rond 13:00 uur verzamelde we weer met z’n alle om richting het hondensleeën te gaan.

Met een slede, die voortgetrokken wordt door husky’s, door de sneeuw racen is iets wat al heel lang op mijn bucketlist staat. En laat het nou nog eens bij deze reis inbegrepen zitten ook.

Helaas was het niet wat ik ervan verwacht had. De honden waren geen echte husky’s en redelijk dun, er lag net genoeg sneeuw om het überhaupt door te laten gaan. Ook was het super kort. De inbegrepen tocht was volgens hun 20 minuten wat je kon verlengen voor 1000 rubels. Omdat het iets is waar ik al enorm lang van gedroomd heb wilde ik het uiteraard verlengen, zeker omdat ik niet snel nog een keer de kans krijg. In plaats van 5 km zou ik dan 10 km krijgen, prima. Op mijn horloge hield ik de trip bij met de gps en wat bleek toen we terug kwamen, ik was nog niet eens 25 minuten onderweg geweest. Dit was dus niet wat ze verkochten. Jeroen heeft een hele winter in Lapland op een husky boerderij gewerkt en hij vertelde dat de honden maximaal 14 km per uur rennen als er 2 personen op staan. Dit betekent dat ik waarschijnlijk nog niet eens 7 km afgelegd heb. Helaas kon ik het niet meer terugdraaien. Voor Jeroen en het Australische stel zat het niet in het budget om het te verlengen waardoor ze alleen het normale traject hebben gedaan. Ook dat hebben we bijgehouden en die waren al terug na 13 minuten. Beetje teleurstelling was het wel dus. Het was nog steeds een leuke ervaring, helemaal omdat ik het nog nooit gedaan had. Op een bepaald moment mocht ik zelfs wisselen van positie met de Russische instructeur (in plaats van in de slee, achter de slee) om zelf ook een stukje te sturen. De commando’s gaf hij nog wel steeds maar het sturen en leunen moest ik doen. Dat was wel tof!

Al om al, erg leuk maar helaas niet wat we ervan verwacht hadden of wat ons verteld werd van tevoren.

Erna zijn we nog een tijd binnen geweest bij de plaatselijke “blacksmith” die veel wapens en beschermingskledij had liggen van vroeger. Ook maakt hij nog steeds veel wapens zelf. Daar hadden we de kans om zelf iets te maken van staal. Hangertjes, schildjes enz. Alle bewerkingen mocht je zelf doen met hulp van de blacksmith. Overal waar we zijn geweest in Rusland heb ik gezocht naar zo’n klein schildje wat je op je wandelstok kunt nagelen. Helaas kennen ze het hier nergens, noch hebben ze ervan gehoord. Misschien dat het gewoon iets Europees is. Nadat we wat rondkeken bij de blacksmith kwamen we op het idee dat ik er ook gewoon een zelf kon maken van staal. Om hem eigen te maken kon ik er bepaalde “Runen” in slaan. Dit zijn tekens die een betekenis hebben. De vorm slaan, de gaten slaan, de runen er in slaan en de bewerking mocht ik allemaal zelf doen. Het krom slaan vergde wat meer vakmanschap waardoor hij het deed, maar zelfs de olie en het harden in het vuur konden we zelf doen. Ik ben trots op het uiteindelijke resultaat :)

De man heeft de volgende runen voor me uitgekozen waarvan hij vond dat ze het beste paste bij mijn verzoek. Ik vroeg iets in de trant van: “voorspoedige en goede reis”. Betekenis runen: “Y” = Protection / ”R” = Travel / “P” = Happiness

Wederom een kleine teleurstelling, want onze honcho vroeg de man hoe duur het was en vertelde ons dat het 600 rubels was. Toen ik moest betalen bleek het 1200 rubels te zijn omdat het iets groter was en meer handelingen vergde. Omgerekend heb ik er dus ca. 18 euro voor betaald…. Het scheelt dat ik er trots op ben.

Om de dag af te sluiten zijn we de traditionele Russische “Banya” in gegaan. Dit is een normale sauna maar dan op traditionele Russische wijze. Hierbij moet je elkaar in de hitte van de sauna slaan met een bosje van berkentakken waar de bladeren nog aan hangen en een bosje van dennentakken met naalden. Hierdoor openen de poriën van de huid en kunnen de afvalstoffen nog beter uit je lichaam. Ik wist niet wat ik erbij voor moest stellen en het klinkt enorm fout maar het resultaat is erg grappig. Om de beurt moet je liggen en slaat een ander de bosjes die nat gemaakt worden tegen je huid. Vergelijk het met een rare massage. Daarna kun je of kiezen om de sneeuw in te rennen of je af te spoelen met water. Erg aparte ervaring.

De ochtend erna hebben Jeroen en ik de wekker vroeg gezet om dik en warm aangekleed naar het meer te gaan. Er wordt namelijk gezegd en beweerd dat een duik in Lake Baikal je levensduur met 10 jaar verlengd. Dit wilde we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan. Een klein puntje…. normaal doen mensen dit alleen in de warme zomermaanden, en zelfs dan gebeurt het zelden omdat het meer ruim 1600 meter diep is waardoor het dus erg koud is. Laten wij het nou net een goed idee vinden om het te doen als er al deels ijs ligt. Er was die nacht ook nog eens een lekkere laag verse sneeuw gevallen wat het plaatje helemaal af maakte. Eenmaal daar was het plan om er beide 10 seconden volledig in te gaan. Goede voorbereiding is het halve werk. Dus we hadden onze kleren al in de perfecte volgorde klaar liggen met een handdoek. De ene stond klaar om af te zien en de andere stond klaar met de camera. Nog een laatste check op ons horloge wat aangaf dat het -8 graden Celsius was op dat moment (’s nachts vriest het er tot -21), het moest natuurlijk ook nog eens flink gaan waaien en er lag sneeuw.

We zijn blij dat we het gedaan hebben maar we raden het niemand aan, het is veel te, maar dan ook veel te koud wat je lichaam ervaart als een soort van pijn. De minuten erna zijn zelfs nog erger. Jeroen heeft niet eens gemerkt dat hij zijn voet open had gehaald aan iets scherps onder water. Maar ze pakken het ons niet meer af. 10 seconden in Lake Baikal in de vrieskou. 33 jaar wordt ik nu sowieso :)

Na een heerlijk warm ontbijt in het guesthouse en een douche waren we anderhalf uur later dan eindelijk weer opgewarmd. We hadden de rest van de ochtend ervoor gekozen om weer lekker voor ons zelf te houden, die ik gebruikt heb om mijn eerste verslagen online te zetten. Ik las het al in de reactie, mijn verhalen zijn inderdaad 10 x langer dan ik zelf verwacht had. Maar als je in de trein zit, vult het de tijd mooi en het schrijft lekker door. Daarbij komt kijken dat ik zelfs op school nooit goed was in samenvattingen schrijven waardoor ik altijd teveel woorden had :)

Die middag zijn we weer terug naar Irkoetsk gereden waar Simon (honcho) ons de rest van de dag de belangrijkste dingen van zijn stad liet zien. Na een heerlijk diner in de stad zijn we via de besneeuwde straten weer richting het treinstation gereden waar we weer aan boord zijn gegaan voor de reis naar Ulaanbaatar, Mongolië.